Eventjes totale paniek

Afgelopen week.. 

Dit was niet mijn beste week van mijn zwangerschap.. dus alle vragen hoe gaat het met je waren even ontwijkend..

De dag (donderdag) na mijn echo vorige week, in het AMC zat het me toch niet helemaal lekker, met het idee dat het mij niet helemaal duidelijk was. Gebeld voor een nieuwe afspraak waarbij ik meer duidelijkheid zou krijgen.. Want er was mij verteld dat mijn kindje wat kleiner is.. ik niet veel vruchtwater zou hebben en er niet een betrouwbare meting kon gedaan worden.. hmm.. 

Vrijdag werd ik gebeld om 9 uur door mijn verloskundige met dat ze me toch even zo snel mogelijk zou willen zien. Mam en ik gingen samen naar het huis van de verloskundige (ook weer een bijzondere ervaring).

Ik dacht oke ik heb gewoon een klein kindje, zelf ben ik ook niet groot maar dat was niet wat ze bedoelde........ wat dan wel?! Ik wist bij de 20 weken echo dat er een bloedvat was die wat benauwend zat vandaar dat ik deze extra echo moest. Maar het was zo dat mijn navelstreng niet goed en niet genoeg voeding doorgaf aan mijn kindje.

Hierbij heb je een grafiek met 3 lijnen, 1 rode bovenste lijn = dan is je kindje groter dan gemiddeld, je hebt nog een groene lijn = groei wat het gemiddelde is en je hebt de onderste rode lijn = als je kindje wat kleiner is. Dit is hoe ik het uitgelegd heb gekregen en hoop dat je je er iets bij kan voorstellen.

Mijn meisje zat op de onderste lijn, niet zo erg is dat want ook dan zou ze stijgend in die zelfde lijn moeten groeien.. alleen die stijgende lijn was er niet te zien. Waardoor ze praatte over een groeiachterstand. Oke.. gesprek ging snel naar over een week of paar weken bevallen.. lichtelijke paniek.. ik was 29 weken zwanger en nu al moeten bevallen dat leek me niet zn heel fantastisch plan. Maar ik snapte wel dat als dit beter zou zijn voor die kleine ik daar ook met de volle 200% voor zou gaan. Als zij geen genoeg voeding meer zou krijgen dan zou het beter zijn als ze dat in een couveuse zou krijgen. Enigste optie.. rusten, rusten, rusten. (en dat is niet echt iets voor mij) Maar alles voor die kleine. Mijn verloskundige gaf mij een lijst met vragen mee voor in het ziekenhuis.. en dan in rust een week wachten op een nieuwe echo in het AMC en een gesprek met een arts.

Hoewel ik nog niet totale paniek had, liep ik huilend het huis uit van mijn verloskundige.. ik was echt niet van plan om straks al te moeten gaan bevallen.. ik wilde nog zo graag een mega dikke buik krijgen, nog zn 11 weken genieten en nog van alles doen. Maar zo zie je maar dat hoe je ook denkt dat het loopt, je niet alles zelf onder controle kan hebben. De stad nog in gegaan.. maar mijn focus was echt niet daar.. paniek sloeg wel even goed toe, uren huilen, informatie erover opzoeken etc.. druk weekend gepland maar dacht dit moet anders.. ik wil en ga voor extra weken. Na 2 dagen dacht ik oke knop om, verplicht rusten. Even niets plannen en doen. Ik merkte gek genoeg aan mijn lichaam dat dit werkte. Door de rust zou ze een groeispurt kunnen maken. Ik dacht ik ga nog niet onnodig paniek zaaien. Deze week duurde zo lang. Gisteren hele dag in het AMC.. een echo en een gesprek. Met volle moed ging ik samen met mijn moeder naar het ziekenhuis. Ik geloofde er in dat je gegroeid moest zijn. En ik mocht natuurlijk weer even naar je kijken, altijd zo bijzonder. je oogjes dicht, je handje over je hoofdje terwijl je slaapt, helemaal opgevouwen in je veilige huisje. Dacht alleen maar ik geloof in je, blijf daar alsjeblieft zo lang mogelijk zitten, ik vind het zo heerlijk en zo gezellig. Maaaarrrrrrrrr je was echt wel gegroeid.. in niet een rechte lijn maar een stijgende lijn.. het gesprek nog even afwachten maar dit was al zo fijn nieuws. Gesprek ging goed, met veel goed nieuws. Rusten had zo goed geholpen dat je hebt kunnen groeien. Wel moet ik goed onder controle blijven, maar als ik gewoon mijn rust hou dan gaat het zo zijn dat het wachten is op tot je er zelf uit wilt komen.. ZOOOO BLIJ en dankbaar dat ik nog zwanger mag blijven & dat je daar goed groeit.

Het heeft wel mijn ogen geopend dat hoe je ook dingen probeert onder controle te houden, je hebt het niet altijd in de hand. Maar ook een kijk gegeven hoeveel vrouwen, gezinnen, aanstaande ouders dit overkomen en dat er nog zn goeie overlevingskans is.. 96 % met 30 weken.. blijf ik bijzonder vinden. Weken en maanden lang worden ouders hun leven geleid door onmacht, ziekenhuis in en uit. Alle respect daarvoor. 

Ik ben vandaag 30 weken zwanger en 1 dag dat ik dit schrijf. Naast alle positieve maanden en blogstukken wilde ik dit toch ook delen. Dat ik even een minder goeie en vooral stressvolle week had.