DE VADER VAN MIJN KINDJE
Alleenstaand
Waar ga ik beginnen.. ik bleef in mijn vorige stukje nog vrij rustig over de vragen die ik dagelijks krijg maar ik word er echt gillend gek van.. Ik wil best hier iets over schrijven maar ik zal het netjes houden ondanks vaak totaal niet zo denk over de vader van mijn kindje.
Ik ben 4,5 jaar lang samen geweest met de vader van mijn kindje. Ik zal nooit slecht over hem schrijven terwijl ik alle recht heb daarvoor. Ik denk dat 9/10 die dit lezen weten met wie ik een relatie heb gehad. Niemand die dit zag aankomen..We hadden een sterke relatie met ups en downs net als ieder ander. Veel meegemaakt samen.. samen `opgegroeid´ , samen volwassen geworden, veel overwonnen en door mijn gezondheid hadden we het al vrij snel over kinderen.. waren daar mee bezig.. hadden ziekenhuis afspraken. We waren er dan samen vrij zeker van (achter af denk ik ook het was echt mijn grootste bezigheid en wilde dit niet zo graag als hij dat wilde) om jong aan een kindje te beginnen. Na zoveel te hebben doorstaan samen en iemand al zo lang in je leven te hebben zie je het niet voor je dat het zo zou eindigen.. Als er iemand goed leek te zijn voor me was hij het. JA ik kan nog ergens positief over hem praten en over de jaren samen.
Als je iemand ziet veranderen doet dat pijn en vooral als je dit niet had verwacht, deze hele situatie natuurlijk is pijnlijk.. vooral na zoveel jaren iemand te kennen.. Verbaasd vooral.. ik vind het lastig wat ik erover kan schrijven.. als iemand je zo behandeld is het maar beter zo,echt.. als je in 1 klap niet 1 persoon maar een hele familie kwijt raakt door iets wat prachtig had kunnen zijn maakt dit me alleen maar zoveel sterker.. ennnn ik ben er niet ongelukkig door geworden. Ik ben zielsgelukkig met het feit dat ik toch zwanger ben geraakt.. en zeg dan ook wel eens hij heeft me datgeen gegeven wat ik zeker wilde in mijn leventje. En of ik dat nou alleen moest doen of samen..
En meiden of jongens ik hoef hier niet continu over te praten.. ik zou nooit zoveel aan een ander vragen.. Ik ben er echt oke mee en dat is niet gespeeld. En ohja, de zin hij komt misschien wel terug.. WIE ZEGT dat IK dat wil.. Ik ben echt keihard als het gaat om zulke dingen.. het kan nooit meer goed komen, niet zoiets!! We hebben het over een kindje wat van ons samen is. Ik zou niet willen dat ze om het weekend daar heen zou moeten, ik over en weer contact moet hebben over beslissingen.. Daar is het te laat voor.. ik wil dat niet. Ik vind het echt goed zo.. het positieve is bijvoorbeeld alleen al dat ik alles zelf kan bepalen.. ze echt mijn meisje is/word.
Ik denk wel vaak na over wat als ze later vraagt waar is mijn papa, wie is mijn papa. Misschien sta ik daar te open in maar ik bewaar dingen, foto´s. Als zij groot genoeg is zal ik haar het uitleggen, dat haar papa koos voor een ander leven en dat we al die tijd samen hebben gered.. ik zal haar niet tegenhouden om op zoek te gaan naar hem.. (wel wil ik me kindje natuurlijk niet pijn zien krijgen.. wat wel zou kunnen gebeuren dan).
Lig wel eens nachten wakker.. zal ze dat van hem hebben en dit van mij.. Misschien zal dat de grootste confrontatie zijn.. Maar het is sowieso een mini me.
Ik vind het lastiger voor haar als ze groter is dan voor mezelf.. ik red me samen met haar en alle lieve mensen om mij heen.. niemand die haar `vader` zou kunnen vervangen maar vind een vader maar een woord.. ik zal haar alle liefde geven.
En ook jullie hoeven je niet zorgen te maken dat ik geen liefde heb nu.. Ik red me echt wel hoor!! Dikke knipoog!! Tuurlijk vind ik het dood eng om met een ander verder te gaan.. bang dat ik vertrouw in de verkeerde of weer gok op de verkeerde.. Er zal nu altijd iemand zijn waar ik voor zorg en die ik zal beschermen. Dit is wat het gevolg is van mijn lange relatie die zo is geindigd..
Enigste wat er toe doet is mijn meisje.